Jak podróżnik z Bagdadu spotkał Beowulfa

autor zdjęcia: TOUCHSTONE PICTURES/Ronald Grant Archive/Mary Evans Picture Library 2010/BE&W

źródło: Rzeczpospolita

Wikingowie i Ahmad ibn Fadlan (Antonio Banderas, trzeci z prawej) w filmie „Trzynasty wojownik”

autor zdjęcia: Archives du 7e Art/Touchstone Pictures/BE&W

źródło: Rzeczpospolita

Vladimir Kulich jako wódz wikingów Buliwyf i Antonio Banderas w roli Ahmada ibn Fadlana („Trzynasty wojownik”, 1999)

autor zdjęcia: Ronald Grant Archive/Mary Evans Picture Library 2010/BE&W

źródło: Rzeczpospolita

Omar Sharif w roli Melchizedeka i Antonio Banderas jako Ahmad ibn Fadlan w filmie „Trzynasty wojownik” (1999) w reżyserii Johna McTiernana

autor zdjęcia: TOUCHSTONE PICTURES/Ronald Grant Archive/MARY EVANS PICTURE LIBRARY/BE&W

źródło: Rzeczpospolita

Krwiożerczy Wendole, czyli „ognisty smok”, który okazuje się kolumną jeźdźców – prymitywnych kanibali dzierżących w rękach pochodnie

„Trzynasty wojownik” to film przygodowy, z historią pozornie łączą go tylko kostiumy i dekoracje. U źródeł tej produkcji znajdujemy jednak relację z niezwykłej misji dyplomatycznej, spisaną w X wieku, oraz powstały jeszcze wcześniej epos staroangielski, którym inspirował się m.in. J.R.R. Tolkien.

Zrealizowany w 1999 r. film Johna McTiernana „Trzynasty wojownik” nie odniósł sukcesu. Prawdę mówiąc, został uznany za największe finansowe fiasko w roku jego premiery i zajął wysokie miejsce w rankingu kinowych porażek wszech czasów. Obrońcy tytułu przekonywali, że straty finansowe zostały zawyżone w przekazie medialnym, a za niską frekwencję w kinach odpowiedzialność ponoszą piraci (cóż, to w końcu film o wikingach). Niezależnie jednak od tego, czy film rzeczywiście zasługuje na surową ocenę, czy też padł ofiarą splotu niesprzyjających okoliczności, z pewnością godne uwagi – może nawet bardziej niż sam obraz – są jego literackie inspiracje.

„Zjadacze umarłych”

Podstawą scenariusza była powieść Michaela Crichtona, znana w Polsce przede wszystkim pod filmowym już tytułem „Trzynasty wojownik”, wydana jednak jeszcze w 1992 r. jako „Zjadacze umarłych”, a więc w wersji bardziej, nomen omen, smakowitej i zgodnej z oryginałem – „Eaters of the Dead” – opublikowanym w 1976 r. Zmarły w 2008 r. Crichton nie bez powodu doczekał się porównań do Jules’a Verne’a. Podobnie bowiem jak francuski pisarz kreował wizje wydarzeń fantastycznych, ale możliwych, jeśli postrzegać je przez pryzmat perspektyw rozwoju technologii i kierunków poszukiwań współczesnej nauki. I tak jak...